На свете есть тысячи профессий, все они нужные и интересные. Но каждый человек должен выбрать ту, которая бы радовала его и приносила удовольствие.

Я – Глянцева Гульнара Минневалиевна работаю воспитателем  МБДОУ Кулаевский детский сад «Колокольчик». А моим наставником в этой профессии является Зайнуллина Любовь Александровна со стажем работы 36 лет. Кто такой педагог-наставник? Какова его роль в современном обществе? Что он знает такого, чего не знают другие? Думаю, это одни из самых актуальных вопросов, как среди подрастающего поколения в сфере образования, так и среди тех, кто посвятил всю свою жизнь профессии воспитателя.

По моему мнению, наставник – это человек, который вкладывает в другого свою душу, отдаёт частичку себя, общение с которым приносит пользу. Наставниками становятся не сразу, каждый человек в любом деле становится умудренным опытом постепенно, пополняя копилку знаний, приобретая всё новые качества, развивая свои способности. Наставничество – это одна из высших ступеней профессиональной деятельности каждого педагога. Воспитатель-наставник для молодого педагога – это как первый учитель для первоклассника, это тот, кто направляет в правильный путь. Природа дарует человеку таланты и умения с момента рождения. Но не всегда человек может сам развить в себе эти таланты, его нужно научить, подсказать. Сначала нас учат наши родители, потом воспитатели, учителя в школе и преподаватели в институте. Но и после окончания учебы потребность в наставнике не пропадает, а наоборот, возрастает. Ведь при устройстве на работу, так важно, чтобы тебя поддерживали.  Закончив учебу, я пришла работать воспитателем в Кулаевский детский сад «Колокольчик». Начинать работать было страшно, поэтому за помощью я обратилась к Зайнуллиной Любовь Александровне. Она мне очень помогала и советом, и примером, и просто добрым напутствием. Любовь Александровна - человек с большим и открытым сердцем. Она стала для меня не только наставником, но и другом, помощником. Помогала в составлении календарных планов, в выборе интересных методов, приёмов и технологий. Теперь она на заслуженном отдыхе, мы с ней проработали 16 лет. Мой наставник – воспитатель с многолетним опытом работы, любящая мама и бабушка. А главная оценка её работы – это любовь воспитанников, уважение и понимание со стороны родителей и коллег.  И я очень благодарна моему наставнику, коллеге, другу Зайнуллиной Любовь Александровне за помощь, за поддержку. Многое для своей работы я переняла у неё. Она научила меня правильно и обдуманно принимать решения, быть индивидуальной, стремиться к саморазвитию, пробовать свои силы в конкурсах, добиваться хороших результатов и не останавливаться на достигнутом. И самое главное – она меня научила любить свою профессию, своих воспитанников, быть помощником и другом для детей. Это очень хорошо, что в нашей жизни есть такие люди, про которых можно с гордостью сказать: «Это мой наставник!»./Дөньяда меңләгән һөнәрләр бар, аларның барысы да кирәкле һәм кызыклы. Ләкин һәр кеше үзен шатландырырлык һәм рәхәтлек китерерлек итеп сайларга тиеш.Мин-Глянцева Гөлнара Миңневәли кызы «Колокольчик»балалар бакчасында тәрбияче булып эшлим. Ә бу һөнәрдә минем остазым-36 ел эш стажы булган Зәйнуллина Любовь Александровна. Укытучы-укытучы кем ул? Аның хәзерге җәмгыятьтә роле нинди? Башкалар белмәгән нәрсәне ул нәрсә белә? Минемчә, бу-мәгариф өлкәсендә үсеп килүче буын арасында да, бөтен гомерләрен тәрбияче һөнәренә багышлаган кешеләр арасында да иң актуаль сорауларның берсе.Минемчә, остаз – ул башка кешегә үз җанын салган, үз-үзен өлешчә биргән, аның белән аралашу файда китергән кеше. Остазлар берьюлы булмый, һәр кеше һәр эштә акыллы тәҗрибәгә әверелә, белем тупланмасын тулыландыра, яңа сыйфатлар ала, үз сәләтләрен үстерә. Остазлык - һәр педагогның һөнәри эшчәнлегенең югары баскычларының берсе. Яшь педагог өчен тәрбияче-укытучы-беренче сыйныф укучысы өчен беренче укытучы кебек, ул дөрес юлга юнәлдерүче. Табигать кешегә туганнан бирле талант һәм осталык бирә. Ләкин кеше һәрвакытта да үзендә бу талантларны үстерә алмый, аны өйрәтергә, күрсәтергә кирәк. Башта безне әти-әниләребез, аннары тәрбиячеләр, мәктәп укытучылары һәм институт укытучылары өйрәтә. Ләкин укуын тәмамлагач та, остазга ихтыяҗ кимеми, киресенчә, арта. Чөнки эшкә урнашканда, сиңа ярдәм итү бик мөһим. Укуны тәмамлагач, мин Кулаевның «Колокольчик»балалар бакчасына тәрбияче булып эшкә килдем. Эшне башлау куркыныч иде, шуңа күрә мин Зәйнуллина Любовь Александровнага ярдәм сорап мөрәҗәгать иттем. Ул миңа киңәш, үрнәк һәм яхшы үгет-нәсихәт белән дә бик ярдәм итте. Любовь Александровна зур һәм ачык йөрәкле кеше. Ул минем өчен остаз гына түгел, ә дус, ярдәмче дә булды. Календарь планнарын төзүдә, кызыклы ысуллар, алымнар һәм технологияләр сайлауда ярдәм итә. Хәзер ул лаеклы ялда, без аның белән 16 ел эшләдек. Минем остазым-күпьеллык эш тәҗрибәсе булган тәрбияче, яратучан әни һәмаби. Ә аның эшенә төп бәя-тәрбияләнүчеләрнең мәхәббәте, ата-аналар һәм хезмәттәшләр тарафыннан хөрмәт һәм аңлау. Һәм мин остазыма, хезмәттәшемә, дустым Зәйнуллина Любовь Александровнага ярдәмнәре, ярдәмнәре өчен бик рәхмәтлемен. Мин үз эшем өчен күп нәрсәне аңардан алдым. Ул мине дөрес һәм уйланып карарлар кабул итәргә, индивидуаль булырга, үз-үзеңне үстерүгә омтылырга, конкурсларда үз көчеңне сынап карарга, яхшы нәтиҗәләргә ирешергә һәм ирешкәннәремдә тукталмаска өйрәтте. Иң мөһиме-ул мине үз һөнәремне, тәрбияләнүчеләремне яратырга, балалар өчен ярдәмче һәм дус булырга өйрәтте. Бу бик яхшы, безнең тормышыбызда шундый кешеләр бар, алар турында горурлык белән әйтергә була: "бу минем остазым!».